mehmet

önemli olan her şey

bu düzensiz ve bir kişisel blog’a yazılsa muhtemelen daha iyi olacak yazının birkaç amacı var. öncelikle, ne zamandır hareketsiz kalan alanımıza bir müdahalede bulunmak, elbette. bizden ses duymadığınız sürede sanırım kimimiz vizelerle, finallerle, kimimiz de ödül törenlerinde bulduğu beleş sandöviçleri (bu kelimenin yazılışı başlı başına bir oyun) mideye götürmekle uğraşıyordu (evet, blog ödülleri 11’den sevgiyle uğurlandık).

bu kastamonu gecesinin sabahla buluşmak üzere olduğu şu saatlerde burada oluşumun ikinci bir sebebi ise, tam olarak işte bu. kastamonu’da uykuyla aranıza nifak tohumları girdiyse, oyun dünyasına eleştirel bir yorum getirmekten başka yapılabilecek pek bir şey yok. neden kastamonu’da olduğum da meşru bir soru olabilir, tsk’nın zorunlu askerliği varsa erlerin de onları almaya gelen arkadaşları var, diye cevap verebilirim.

en nitelikli sebebe gelirsek, şu pek güzel oyun: all that matters. hayatımda oynadığım belki de en güzel browser tabanlı bu oyun, ali batı isimli, türkiyeli birisi tarafından yapılmış. dağılmış bir aileyi, her bireyin farklı yeteneklerini kullanarak bir araya getirmeye ve engelleri aşmaya çalıştığınız oyun, bulmaca mantığı ve estetiğiyle beni çok etkiledi. bayağı inceleme cümleleri sıralamak istemiyorum burada, aslında oyun hakkında beraber düşünelim istiyorum. aklıma bir yandan ailenin, eşcinsellik ve çokkültürcülük fazlarından sonra yeniden diriltildiği, kutsandığı modern family geliyor, all that matters’ın da tüm güzelliği içinde, yeniden aileye dönüşü simgelediğini düşünmeden edemiyorum. babanın aileyi çekip çeviren rolü de cabası. yine de oynanmayı ve üzerinde düşünülmeyi hak eden bir oyun all that matters, hakkında daha uzun yazmayı da. bu aile meselesi önemli (“her şeyin başı aile”). oynayalım, düşünelim, yazalım.

5 thoughts on “önemli olan her şey

    • gözümden kaçmış yazı, çok güzelmiş. kafamdakilerle çok örtüştü. üzerine böyle bir yazı yazmayı düşünüyordum, ama sen çok güzel ifade etmişsin zaten. şöyle bir şey takılıyor yalnız kafama. klasik erkek egemen toplumsalın, aile için kutsadığı figür baba değil, anne’dir. baba’nın rolü, kamusal, anne’nin rolü ev içidir. aileyi ve evi o çekip çevirir, “en son babalar duyar”. bu bakımdan all that matters’ın farklı bir yerde durduğunu söylemek mümkün…

      bir de ne olursa olsun, bireycilik karşısına iş bölümünü, beraber yapmayı, yanındakinden sorumlu olmayı öğütleyen bir oyuna karşı sempatim baki. oyunun estetiğine ayrıca vurulduğumu söylemem lazım.

  1. sağol valla. oyun türkoyun listesine düştüğü gün aklıma gelenleri yazdım…
    bence kutsanan belirli bir figür yok, kutsallık bir töz gibi arkaplanda olduğu varsayılıyor, insanları yerine göre “anne” yapıyor, yerine göre “şehit” yapıyor, nesneleri “millileştiriyor”. oyunda ilginç olan “aile üyelerinde” o tözün kaybolmuş olması, altı boş kuklalar olmaları… sadece oyunda gösterdikleri işlevden ibaret, çıplak simgeler olarak kalmış olmaları. bu da milli tözün tamamen bizim varsayımımızın ürünü, birbirimizi ikna etmemizle ve medya desteğiyle var edilen bir şey olduğunu hissettiriyor.
    bireycilikten farklı bir şey önermesinin de oyunun “türk” olmasıyla, türkiye’deki ekonomik durumun ve ilişkilerin bireyciliği pek kaldıramamasıyla ilgili olduğunu zannediyorum.

  2. Geri bildirim: tokatın fransızcası olur mu? | fareler oyunda

  3. Geri bildirim: Tokadın Fransızcası, Türkçesi olur mu? | fareler oyunda

Yorum bırakın